لا اکراه فی الخواندن

لا اکراه فی الخواندن

همین :)

اشیاء هم سجده می کنند

گفت: دو جا تسبیحم پاره شد، یکی گودال قتلگاه و یکی خونه ی حضرت علی. تسبیح رو گره زدم دوباره پاره شد...

فلسفه ی یادگاری

همیشه هر زمان که حالمون خوبه، از اتفاقات اون لحظه عکس و فیلم میگیریم... که بمونه واسه مون....
بعد از مدتها، وقتی به اون عکس ها و فیلم ها نگاه می کنیم دلمون میگیره... اگه صاحب یا صاحبان اون عکسها و فیلمها باشند، دلمون واسه اون لحظه ها تنگ میشه، اگر هم نباشند، دلمون واسه نبودن اون آدما تنگ میشه....
پس واسه چی عکس و فیلم جمع می کنیم؟

جلبک

مورد داشتیم ، به دلیل این که چند روزی بارندگی زیاد بود، فکر کرده که دیگه آب هست و بحران آب برطرف شده و همه چی بخیر گذشته، شلنگ آب رو آورده، با فشار قوی، به بچه ش آموزش شستن ماشین رو میده.
خب، انسانِ بدون فهم و درک و فاقد شعور... تو خودت عامل بحرانِ آبی (از میان برخیز)، اینقدر ننداز گردن تابش بیش از حد خورشید و این حرفا....

تواضع یا بی کلاسی

وقتی بدون هیچ منتی، و بدون هیچ چشم داشتی کمک می کنی به کسی، میگند چه بی کلاسه
در حالیکه این تواضعه...

شیوه ی تربیتیی که مکان و زمان نمی شناسد

بچه که بودیم می گفتند از غریبه ها چیزی نگیرید... بزرگتر شدیم به بچه های الان می گیم از غریبه ها چیزی نگیرید...
رسیدیم به جایی که گفتند، هر لینکی رو که غریبه س باز نکنید...

پ.ن: قانون همون قانونه، فقط موارد استفاده ش متفاوته.

بلاک اند ریپورت

توی اینستاگرام، رفتم دیدم پای یه پستم یه انگلی که بیشتر شبیه تن فروشان بود اومده لایک کرده...
منم در جواب این محبت بدرد نخورش رفتم بلاکش کردم...
باید خیلی ها رو توی دلم بلاک کنم... بعضیا رو هم بلاک اند ریپورت ....

دلتنگی

دلتنگ که باشی، حالت، زمان می برد تا خوب شود... اصلن باید باشد کسی که دلت هوای او را کرده... و وای به روزی که دیگر نباشد و دیگرتر برنخواهد گشت

پ.ن: پدربزرگم مهمان همسرش است... چقدر دلم برای هر دویشان تنگ است. امروز همه آمده بودند... از نماینده ی مقام معظم رهبری در مشهد گرفته تا رئیس دادگستری فلان ناحیه.... و جای او خالی بود...

لبخند هایی شبیه پدربزرگ

امروز پسرِ حاجی اومده بود خونه ی حاجی. انقدر سر به سر حاجی میزاشت که حاجی رو از ته دل می خندوند...
چقدر شبیه پدربزرگم بود... حالا دیگه حاجی شد تنها پدربزرگ من...

سفرش رو شروع کرد...

کنار خاطرات کودکی ام پیرمردیست با لبخندی از جنس گیلاس که زیر سایه تاک حلاجی می کند ابرهای خانه را و لبریز از غرور به زنجیر می کشد عشق را در برابر شهربانوی قصه
سایه اش برای همیشه از روی سرم محو شد. پدربزرگ عزیزم را می گویم. بعد از نماز صبح قصد سفر کرد. پروازش را مقدر کردند جمعه باشد. آخر کسی که صد سال بندگی خدا را کرد آمرزیده شده بود.

پ.ن: امروز در حالی که بدن بی جان پدربزرگ، روی تخت بود و همه اشک می ریختند، به این فکر می کردم که همونطور که کوه ها میخ های زمین اند و زمین رو نگه داشتند که متلاشی نشه، پدربزرگا و مادربزرگا هم میخ های فامیل اند... و فامیل ما دیگه هیچ میخی نداره.

پ.ن: خدا سایه ی داییم رو که تنها پسر خونواده بوده، رو بالای سرمون نگه داره. چرا که الان بزرگ فامیل و تنها امیدمون ایشون هستند.