خمیازه های کش دار

صبح وقتی که حوصله ی خودت را هم نداری، مرتب درب اتاقت باز می شود و هر کسی دنبال چیزی در اتاقت می گردد... و تو حتی حوصله ی غرولند را هم نداری. حکایت نوزادی ست که مگس به حد گریه او را اذیت می کند اما حتی قدرتی ندارد که مزاحمت مگس را رفع کند. چشمانم را می بندم، دلم می خواد در رویا به آروزهایم برسم. یاد حرف دوستم که فقط فامیلش"زارع" را می دانم آن هم در کلاس اول دبیرستان می افتم: تو خوابو بیشتر دوست داری یا واقعیت رو؟.
-ممممممن.... خب معلومه واقعیت رو... حالا تو چی؟
--من خواب رو
-دیوونه. خواب که فایده ای نداره. وقتی تو خوشحالی اون خوشحالی رو توی واقعیت باید لمس کنی نه توی خواب.
--دلیل دارم، آخه توی واقعیت به هیچ کدوم از آرزوهات اگه نرسی حداقل میتونی توی خواب اون طور که خودت می خوای اتفاقات رو بچینی و به اونا برسی.
آن روزها حرفش را قبول نداشتم. چرا که در واقعیت همه چیز خوب بود. اما وقتی به حرفش رسیدم که دیگر بزرگ شده بودم. به من می گفتند دانشجو، آن روزها نفر اول شدن در کلاس آرزویم بود اما نمیشد. آن روزها پذیرش مقاله ام در فلان همایش آرزویم بود اما نمیشد. آن روزها...
و این روزها که زندگی ام پر شده از "نشدنها" بیشتر به حرف دوست دبیرستانی ام معتقد می شوم.
اما بدی آن جاست که باید در واقعیت زندگی کنی نه در خواب.... ای کاش "خوابها" "واقعیت" پیدا می کردند