غریبه آشنا

توصیفی از کتاب

غریبه‏ ی آشنا، کتاب نیست، یک نوشته‏ای است که همچون برق از ذهن نویسنده گذشته و همچون باد بر صفحات کاغذ نقش بسته.

غریبه‏ ی آشنا به نوعی داستانی‏ست کوتاه و می‏توانی حتی کاراکترهایش را بخوبی بشماری. فضای حاکم بر این نوشته، صدای انفجار تانکها و نارنجک‏ها می‏دهد و قطعن به تصویر می‏کشد دوران جنگ را.

عبدالرحیم شخصیت اصلی ولی کم‏ سخن ِ این فضاست. راوی گویا خود ِ رحیم مخدومی‏ست و گویاتر این که به نظر می‏رسد عبدالرحیم را از نزدیک دیده است با او هم سخن شده و رفاقتش با عبدالرحیم از حد رفاقت‏های معمولی فراتر رفته بود و ... عبدالرحیم جور دیگری می‏دید.

سرگذشتِ مجاهد ِ مهاجری افغانیست که با وجود جنگ داخلیِ کشورش، اما علاقه‏ ی به سید روح‏ الله خمینی او را می‏کشاند به سرزمینی که از خاک وطنش کمتر نیست. خواننده، ساکت می‏نشیند و به حرفهای راوی گوش می‏دهد و در تمام صحنه‏ ها، لبخند عبدالرحیم است که مهر تاییدیست بر صحبت‏های راوی. راوی بی‏ خاصیت صحبت نمی‏کند. تمامن صفاتیست که، حل شده در عبدالرحیم. زندگی‏اش به سختی می‏گذرد اما گویا هدفش بقدری روشن است که سختی‏ها برایش شده "اهلا من العسل".

پیام داستان را باید از دیالوگ‏های دوستِ عبدالرحیم و رفتارهای خودِ عبدالرحیم بیابی. صفا و سادگیِ راوی و عبدالرحیم، سبک بالت می‏کند و تلنگری می شود برای تو در قدم گذاشتن در راه خودشناسی و خودسازی.

پیام داستان را نیز میتوان در شعر زیر هم جستجو کرد:

گر مرد رهی میان خون باید رفت                     وز پای فتاده سرنگون باید رفت

تو پای به راه در نه و هیچ مپرس                     خود راه بگویدت که چون باید رفت