من و یکی از اسطوره ها

امروز بعد از کلی ماجراهای ناخوب، دنبال یک راه آرامش می گشتم... بالاخره موفق به دیدار یکی از سوژه های مستندی که تدوین میزدم شدم.

انجام مسئولیتی از جانب من و هدیه ی قابلمندی از جانب سوژه ی بزرگوار..... بهترین و عزیزترین هدیه ی عمرم رو گرفتم.

قبلش تماس گرفتم ... حاجی گفت بیا... هستم خونه فقط موقع نماز نیستم

بعد از نماز ظهر قرار گذاشتیم برم اونجا و کتابها رو بهشون بدم

حاجی رو فقط توی راش های تدوین دیده بودم ... رسیدم دم در خونه... هرچی زنگ می زدم و در میزدم جوابی نمیومد... نگران شدم... آخه حاجی 85 سال از خدا عمر با عزت گرفته بود....

به در تکیه دادم و منتظر بودم و خدا خدا می کردم که حاجی بیاد.... از مغازه ی کناری پرسیدم : حاجی رو ندیدید؟ رفته مسجد؟

- نمیدونم خبر ندارم. ندیدم کجا رفت

و من همچنان منتظر حاجی.... تا سرم رو چرخوندم دیدم از انتهای کوچه حاجی داره با دوچرخه میاد در حالی که ظاهرن رفته بوده خرید مایحتاج خونه.... خانوم حاجی فوت شده بود. و حاجی تنها بود. وقتی منو دید ایشون حق داشت نشناسه... اما من با ذوقی زیاد گفتم سلام حاجی! خوب هستید؟

یه لحظه فکر کردم باید حاجی منو بشناسه... اما حاجی خیلی آروم و نگاهی بهت زده جواب سلام رو داد گفتم عه ببخشید حواسم نیست شما منو نمیشناسید... من همکار فلانی هستم... تماس گرفتم خدمتتون... و اون جا بود که حاجی لبخند ملیحی روی لباش نشست و گفت بزارید درو باز کنم. دم در واسه حاجی در مورد کتابها توضیح دادم آخه حاجی میخواست سواد یاد بگیره بعد 85 سال....

ازش خواستم دعا کنه واسم... ایشون هم یه هدیه به من دادند .... گفتم حاجی واسه م خیلی دعا کنید. حاجی گفت خدا عاقبتت رو بخیر کنه. و خدا محبتی که این دنیا داشتی رو آخرت جواب بده...

خداحافظی کردم و از اونجا رفتم...

عزت رو خدا میده اینو امروز در چهره ی حاجی دیدم... یک پدر شهید با زندگیی کاملن کاملن و بیش از حد ساده.... این رسمش نیست.

پدر شهید.... عطر گل محمدی...